هر آن چه نیاز است در باره پارچه های نایلون بدانید

 

Nylon	Fabric name
Polymer fabric	Fabric also known as
Various types of synthetic polymers	Fabric composition
Low breathability	Fabric breathabilityn
Medium	Moisture-wicking abilities
Medium	Heat retention abilities
High	Stretchability (give)
High	Prone to pilling/bubbling
United States	Country where fabric was first produced
China	Biggest exporting/producing country today
Warm	Recommended washing temperatures
Tights, stockings, sportswear, yoga pants, and other form-fitting types of apparel	Commonly used in

پارچه نایلون چیست؟

نایلون نام خانواده ای از پلیمرهای مصنوعی است که معمولاً برای ساخت انواع مختلف پوشاک و کالاهای مصرفی مورد استفاده قرار می گیرد. الیاف نایلون برخلاف سایر الیاف آلی یا نیمه مصنوعی، کاملاً مصنوعی هستند و این بدان معنی است که هیچ پایه مواد آلی ندارند.

استفاده از این نوع پلیمرهای مصنوعی در لباس با میل به یافتن گزینه هایی برای جایگزینی ابریشم و کنف برای چترها در جنگ جهانی دوم آغاز شد. در زمان شروع جنگ، پنبه برای بیش از 80 درصد موارد منسوجات در ایالات متحده مورد استفاده قرار می گرفت و تقریباً سایر پارچه ها از پشم ساخته می شدند. با این حال، تا سال 1945 ، الیاف مصنوعی مانند نایلون حدود 25 درصد از سهم بازار پارچه را تشکیل داد و پس از پایان جنگ، تولیدکنندگان به دنبال راه های جدید برای بازاریابی این کلاس جدید از پارچه های مصنوعی بودند.

بلافاصله پس از جنگ، کمبود مواد لباس سنتی مانند پنبه و ابریشم وجود داشت، بنابراین برخی از افراد برای لباسهای خود از چترهای نایلونی استفاده می کردند. در نتیجه ایده استفاده از نایلون در لباس های زنانه محبوبیت بیشتری پیدا کرد و تولید جوراب های نایلونی و لباس زیر به سرعت گسترش یافت.

در همان زمان، نایلون محبوبیت بیشتری در انواع دیگر بازارهای مصرفی و نظامی پیدا کرد. این ماده در ابتدا توسط شرکت DuPont در اوایل دهه 1920 ساخته شده بود و تولید آن به طور رسمی در نمایشگاه جهانی 1939 اعلام شد. در آن زمان، DuPont قصدی برای استفاده از نایلون برای کاربردهای علمی و صنعتی نداشت و هدف اصلی این پلیمر جدید را برای منسوجات دانست.

در روزهای ابتدایی پارچه نایلون، مصرف کنندگان مسائل مختلفی را در مورد پارچه نایلون مشاهده کردند. علیرغم تلاش های اولیه بازاریابی که نایلون را “قوی تر از فولاد” توصیف می کرد، مشخص شد که نایلون بسیار حساس به دویدن و پارگی است و کمبود خاصیت تنفس پذیری این پارچه نیز باعث نگرانی شد.

اگر تولید کنندگان این ماده مخلوط کردن آن با سایر منسوجات را شروع نمی کردند، نایلون به عنوان یک آزمایش شکست خورده در نظر گرفته می شد. مشخص شد که وقتی پارچه نایلونی با پلی استر، اسپاندکس یا پنبه مخلوط می شود، صفات مطلوب این پارچه حفظ می گردد، اما بسیاری از جنبه های نامطلوب آن از بین می رود. این روزها، بیشتر لباس های نایلونی از ترکیبی از پارچه های مختلف تشکیل شده اند.

این پارچه در طول دهه های 1940 و 1950 محبوبیت خود را حفظ کر ، امااز دهه 19770 به بعد از محبوبیت نایلون و سایر منسوجات مصنوعی کاسته شد. با گذشت زمان، تازگی نایلون از بین رفت و مصرف کنندگان همچنان نگران تأثیرات زیست محیطی این پارچه شدند. ماده اصلی تشکیل دهنده پارچه نایلونی روغن نفت است و این منسوج قابل تجزیه در محیط زیست نیست. با این حال، از سال 2008، حدود 12 درصد از تولید الیاف مصنوعی در جهان از پارچه نایلون تشکیل شده است.

حتی با این که محبوبیت پارچه نایلون برای لباس های مصرفی کاهش یافته است، این خانواده پلیمرها برای اهداف صنعتی و علمی به طور فزاینده ای محبوب شده اند. به عنوان مثال، نایلون می تواند به یک پلاستیک ساخته شود که بسیار با دوام و پر مصرف است و معمولاً در شانه های مو ، پیچ های ماشین ، قطعات اسلحه ، بسته بندی مواد غذایی ، مسواک و صدها کاربرد دیگر استفاده می شوند.

پارچه نایلون چگونه ساخته می شوند؟

پارچه نایلون یک پلیمر است، به این معنی که از زنجیره طولانی مولکول های پایه کربن به نام مونومر تشکیل شده است. نایلون کاملاً انواع مختلفی دارد، اما بیشتر آنها از مونومرهای پلی آمید حاصل از روغن خام استخراج می شوند که به نفت نیز معروف است.

در بیشتر موارد، در تولید نایلون از مونومری به نام هگزامتیلن دی آمین استفاده می شود و گاهی اوقات به طور خلاصه به این ماده اسید دیامین می گویند. این مونومر از روغن خام استخراج و از اجزای باقیمانده این روغن گاهی اوقات برای اهداف دیگر استفاده می شود، اما ممکن است دور نیز ریخته شوند.

برای تبدیل پلیمر به نایلون، اسید دیامین باید با اسید آدیپیک واکنش دهد. این نوع پلیمر معمولاً با نام PA 6،6 (نایلون 66) شناخته می شود و اولین نوع پلیمری بود که برای پارچه نایلون مورد استفاده قرار گرفت. PA 6،6 نوعی ماده به نام نمک نایلون است. این ماده متبلور، گرم می شود تا ماده مذاب جهت تولید الیاف نایلون ایجاد شود.

سپس این ماده مذاب از اسپینرت خارج می شود، پس از خروج از اسپینرت، نایلون بلافاصله سفت شده و الیاف حاصل از آن آماده بارگیری روی بوبین می شوند.

در مرحله بعد این الیاف تحت تنش قرار میگیرند تا مقاومت و طول آنها افزایش یابد و سپس در فرایندی به نام “کشش” روی قرقره دیگری پیچیده می شوند. این فرآیند باعث می شود که مولکول های پلیمر در یک ساختار موازی قرار بگیرند و پس از اتمام مراحل کشش، الیاف حاصل آماده ریسندگی می شوند.

پارچه نایلون چگونه استفاده می شود؟

پارچه نایلون در ابتدا به عنوان جایگزینی برای جوراب های ابریشمی به بازار عرضه شد. تا زمان ظهور این پارچه، ابریشم تنها ماده مناسب برای انواع جوراب های شفاف بود که فاقد دوام و گرانقیمت بودند.

از این نوع پارچه ها معمولاً در لباس های ورزشی نیز استفاده می شود ، اما کاربرد و میزان مصرف آن در این زمینه از سایر الیاف ارگانیک یا نیمه مصنوعی کمتر است. از ابتدای تولید، مصرف کنندگان ناتوانی قابل توجه این پارچه در انتقال رطوبت را یادآور شده اند، که این امر سبب می شود گزینه مناسبی برای استفاده در هنگام فعالیتهای بدنی سنگین نباشد.

اما برخی از جنبه های این پارچه مانند خاصیت ارتجاعی آن در لباس ورزشی مورد نظر است. حتی اگر محصول نهایی عمدتا از پارچه های دیگر تشکیل شده باشد، برخی از تولیدکنندگان لباس ورزشی پارچه های نایلونی را در ترکیبات پارچه ای خود برای افزایش کشش و سبک بودن قرار می دهند.

پارچه نایلون کجا تولید می شود؟

این نوع پارچه در اصل توسط شرکت DuPont در ایالات متحده توسعه داده شد و تولید پارچه نایلون تا نیمه دوم قرن 20 در ایالات متحده باقی ماند. با شناخته شدن مزایای این نوع پارچه در سراسر جهان ، سایر کشورهای پیشرفته شروع به تولید پارچه نایلونی کردند ، اما ایالات متحده تولید کننده اصلی این پارچه تا دهه 1980 باقی ماند.

تجدید ساختار اقتصاد جهانی در اواخر دهه 1970 و در سراسر دهه 1980 باعث شد بسیاری از شرکت های بین المللی به عنوان یک پایگاه تولید به سمت چین متمرکز شوند. بنابراین، بسیاری از عملیات تولید پارچه نایلون به این کشور آسیای شرقی منتقل شده است و از آن زمان تولید این پارچه در سایر کشورهای منطقه مانند هند، پاکستان و اندونزی رونق گرفته است.

تا حدی پارچه نایلون هنوز در ایالات متحده تولید می شود، اما بیشتر تولید این پارچه در خارج از کشور اتفاق می افتد. علی رغم احیای مجدد صنعت تولید در ایالات متحده آمریکا، بعید است که تولید پارچه نایلون به این کشور بازگردد. طی چند دهه گذشته تولید این پارچه رو به کاهش بوده و حتی چین بطور مداوم تولید هرچه کمتر این منسوجات پلیمری را انجام داده است.

پارچه نایلون چقدر هزینه می برد؟

یکی از مزایای اصلی پارچه نایلون هزینه نسبتاً کم تولید آن است. در حالی که اوایل این پارچه در هنگام تولید گرانتر از ابریشم بود، اما هزینه تولید آن به سرعت کاهش یافت. به خصوص هنگامی که با سایر پارچه ها مخلوط می شود، ارزان تر است.

انواع مختلف پارچه نایلون چیست؟

تعدادی از مواد شیمیایی مختلف پلیمری وجود دارد که همه آنها “نایلون” نامیده می شوند. برخی از نمونه های این نوع پارچه ها عبارتند از:

1. نایلون 6،6:

این پلیمر یکی از اولین پارچه های کاملاً مصنوعی است و با ترکیب هگزامتیلن دی آمین و اسید دی کربوکسیلیک ایجاد می شود. نمک حاصل می تواند ذوب شده و به شکل الیاف درآید یا برای اهداف تصفیه متبلور شود.

2. نایلون 6:

بعضی اوقات از این پلیمر برای ساخت پارچه های نایلونی استفاده می شود، اما محبوبیت آن برای این کاربرد کمتر از نایلون 6،6 است. این نایلون از واکنش خودتراکمی پلی کاپرولاکتام بدست می آید.

3. نایلون 46:

این نوع پلیمر فقط توسط شرکت بین المللی DSM تولید می شود و با نام Stanyl به بازار عرضه می شود. در حالی که این پلیمر معمولاً در پارچه ها استفاده نمی شود ، اما به دلیل مقاومت در برابر محیط های مختلف معمولاً در اجزای موتور مانند سیستم انتقال قدرت، ترمزها و سیستم های خنک کننده هوا یافت می شود.

4. نایلون 510:

این پلیمر نیز در اصل توسط DuPont ساخته شده و قرار بود جایگزینی برای نایلون 6،6 باشد. با این حال ، هزینه های تولید بالا در نهایت تولید انبوه این پلیمر را برای اهداف پارچه ای ممنوع کرد و اکنون از آن در مصارف صنعتی و علمی استفاده می شود.

5. نایلون 1،6:

این پلیمر از اختلاط آدیپونیتریل ، فرمالدئید و آب ساخته می شود ، اما معمولاً در پارچه استفاده نمی شود.

پارچه نایلون چگونه بر محیط تأثیر می گذارد؟

به طور کلی تولید پارچه نایلون تأثیر منفی بر محیط زیست در نظر گرفته می شود. یکی از علل اصلی اثرات مخرب زیست محیطی تولید این پارچه، ماده اولیه ای است که در تولید آن استفاده می شود. اگرچه تهیه پارچه نایلونی با مواد دیگر امکان پذیر است، اما بیشتر تولیدکنندگان از روغن خام به عنوان منبع هگزامتیلن دی آمین استفاده می کنند که ماده اصلی سازنده اکثر انواع پارچه های نایلونی است.

کاملاً ثابت شده است که هم دستیابی و هم استفاده از سوخت های فسیلی برای محیط زیست مضر است. حفاری ، قطعه بندی و سایر روش های برداشت نفت برای اکوسیستم های سراسر جهان مضر است و از آنجا که نفت منبع پایداری نیست، گسترش مداوم صنعت جهانی نفت ضروری است.

برای تولید پارچه نایلونی انرژی زیادی نیز لازم است و تعدادی از مواد زائد نیز در طی مراحل تولید، تولید می شوند. مقادیر زیادی آب برای خنک سازی الیاف پارچه نایلون استفاده می شود و این آب اغلب آلاینده ها را در مکانهای اطراف تولید به هیدروسفر تبدیل می کند. در تولید اسید آدیپیک که جز  ثانویه سازنده اکثر انواع پارچه های نایلونی است ، اکسید نیتروژن در اتمسفر آزاد می شود و این ماده برای محیط زیست 300 برابر خطرناک تر از CO2 در نظر گرفته می شود.

از آنجا که پارچه نایلون کاملاً مصنوعی است ، این ماده قابل تجزیه نیست. در حالی که سایر پارچه ها مانند پنبه ممکن است طی چند دهه تجزیه شوند، پارچه های پلیمری صدها سال در محیط باقی می مانند. خوشبختانه برخی از اشکال این پارچه قابل بازیافت است، اما همه سرویس های خدمات پسماند این ماده را بازیافت نمی کنند.

هیچ راهی برای کاهش اثرات زیست محیطی مخرب ناشی از پارچه های پلیمری در طی مراحل تولید وجود ندارد. تنها راه بهتر ساختن این پارچه ها برای محیط زیست، دفع صحیح آنها است. همچنین لازم به یادآوری است که، بسته به مکان و نحوه ساخت، برخی از پارچه های پلیمری ممکن است هنوز هم مقدار کمی از مواد سمی را زمانی که در لباس استفاده  و برای مصرف کنندگان به بازار عرضه می شوند، داشته باشند.

گواهینامه های موجود برای پارچه نایلون:

در حالی که انواع مختلفی از آزمایش های شیمیایی وجود دارد که می تواند برای تعیین کیفیت نایلون انجام شود، اما هیچ گونه گواهی برای این ماده در دسترس نیست. از آنجا که این منسوجات کاملاً مصنوعی هستند، تأیید آن ها به عنوان محصول طبیعی یا ارگانیک غیرممکن است.

شرکت دانش بنیان شیمیایی سلیس با بیش از 30 سال سابقه تولید کننده انواع مواد تعاونی نساجی می باشد. جهت دریافت دیتاشیت و نمونه و یا اطلاعات بیشتر با ما در تماس باشید.